به گزارش روابط عمومی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری، مرضیه صناعتی مولف کتاب \"واژه نامه گویش ابیانه\" با اعلام این خبر تصریح کرد که در پژوهشکده زبانشناسی، کتیبه ها و متون، فعالیتهای پژوهشی گروه زبان و گویش متمرکز بر تحقیقات گویشی و رده شناختی است.
به گفته او ،تألیف کتاب واژه نامه گویش ابیانه یکی از طرحهایی بود که در سالهای 1385 و 1386 در این گروه به کمک تینا درخشان رکنی و ندا ازکیا دو همکار پژوهشی اجرا شد.
صناعتی با بیان اینکه به دلیل محدودیتها و مشکلات اداری ،چاپ این کتاب با تعویقی طولانی همراه شدخاطر نشان ساخت که کتاب \"واژه نامه گویش ابیانه\" باحدود 450 صفحه هم اکنون زیر چاپ است .
عضو هیأت علمی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری اظهار داشت :در مقدمه این کتاب اطلاعاتی درباره ابیانه، ویژگیهای گویش ابیانه (آوایی، صرفی و نحوی)، مراحل تألیف واژه نامه (شامل چهار مرحله گردآوری، آوانویسی، تکمیلی و نهایی) لحاظ شده است .
صناعتی خاطر نشان ساخت که در بخش دوم این کتاب ویژگی های واژه نامه و راهنمای استفاده از آن،زیرتیترهایی از قبیل نمای کلی واژه نامه و بخشهای مختلف مدخل شامل سرمدخل، املا، آوانوشته، شرح یا معادل فارسی، اطلاعات کمکی، ارجاعات، شاهدذکر شده و این تیتر با نکاتی درباره واژه نامه و ذکر منابع پایان یافته است .
به گفته او، بخش اصلی کتاب با عنوان واژه نامه ابيانه ای ـ فارسی در بخش سوم آورده شده است و در این بخش خواننده شاهد بیش از 3000مدخل گویشی با آوانویسی کلی و اطلاعات فرهنگ نگاشتی خواهد بود.
او تصریح کرد : گويش ابيانه ای که در روستای ابیانه به آن تکلم می شود يكي از گويش های مركزی ايران به شمار می رود و مانند ديگر گويش های مركزي داراي ويژگی های منحصر به فردِ آوايی، صرفی (ساختواژی) و نحوی بوده و در حوزه واژگان نيز نسبت به فارسی معيار، متفاوت و قابل بررسی است.
صناعتی اظهار داشت: روستای ابيانه از روستاهای زيبا و تقريباً شناخته شده ايران است که به دليل معماری خاص، رنگ خاک، آداب و سنن، آب و هوا و شرايط ديگر آن مشهور و مورد توجه گردشگران است.
به گفته او، اين روستا جزو روستاهای دهستان بَرز رود، از بخش حومه شهرستان نطنز (واقع در استان اصفهان) است.
مولف کتاب واژه نامه گویش ابیانه افزود: بر اساس اعتقاد برخی، واژه ابيانه از دو جزء «اب + يانه» تشکيل شده است و تغيير صورتی از کلمه «آبيانه» به معنای آب فراوان است در حالی که تلفظ ابيانه به گويش محلی «ويی يونا» بوده و مردم آن روستا معتقدند که به معنای «بيدستان» است چرا که قبلاً درختان بيد زيادی در اين روستا وجود داشته که اکنون جای اکثر آنها را باغ های پرمحصول يا ساختمان گرفته است.
وی تصریح کرد :وجود این ویژگی ها و تفاوت ها نسبت به فارسی معیار از یک سو و کم شدن گویشوران این گویش – به دلیل مهاجرت به شهرهای بزرگ یا استفاده از زبان معیار به جای گویش – از سوی دیگر دلایل مهمی بر ضرورت ثبت و مستندسازی این گویش است.
انتهای پیام/
